Bop

Hoe gaat het met Bop? Zijn eerste dag hier was, weet ik nu, tekenend voor hoe Bop zich hier voelt. Zie eerder bericht met foto’s. Hij was direct thuis.

En kwam dát even goed uit! Ongewild zorgde Bop op dag 6 van zijn verblijf hier voor heel veel spanning. Hij liet zien hoe snel hij kon zijn. De buurvrouw en ik stonden eventjes te praten in de deuropening. Bop had aan een kiertje genoeg en nam de benen. Ik moest hem pakken voor hij het erf zou aflopen. Mijn hart zat in mijn keel. Het was veel te vroeg om hem nu al buiten te laten. Ik wist dat hij niet opgetild wilde worden. Maar het moest, het kon niet anders. Hij liet zich vrij makkelijk vangen. Vasthouden was ook prima. Hij was helemaal niet bang of gestresst. Maar optillen was duidelijk een brug of 10 te ver. Hij beet en niet zuinig ook. Ik moest hem loslaten. Dat ging zo 3, 4 keer met stukjes en beetjes dichter naar huis tot ik hem eindelijk binnen had. Ik was kapot, letterlijk. Zo snel mogelijk naar de huisarts voor een tetanus injectie en een kuur antibioticum. Terug thuis kwam Bop direct gezellig naast me liggen. Bij mij zat de schrik er goed in. Bop had me het nodige ontzag bijgebracht. Maar ik nam hem niks kwalijk. Ik was in de fout gegaan.

Hij heeft zich hier genesteld. Ligt ‘s nachts gezellig bij me, snort tevreden en port met een voorzichtig pootje zachtjes onder het dekbed: wakker worden! Hij komt graag -vaak maar kort- op schoot of ligt op de rugleuning achter mijn hoofd met 1 pootje op mijn schouder voor het contact waar hij behoefte aan heeft. Als ik even weg ben, het huis uit, ligt hij in de vensterbank te wachten tot hij me weer ziet, heet me dan kletsend welkom terug. Hij gaat trouwens steeds vaker kletsend door het leven. Hij probeert uit waarop ik reageer. Ik praat ook veel tegen hem, om te zien waar híj´ op reageert. Zo leren we van elkaar.

Hij ontdekt steeds meer dingen waar hij mee kan spelen of op/in/onder kan kruipen. Bv. De krabton waar hij eerst alleen het onderste holletje gebruikte om vanuit daar op een speeltje te jagen. Die neemt hij nu stormender hand: vanaf de ene kant van de kamer racet hij naar die ton, springt in volle vaart in een van de gaten of erop en gebruikt hem als uitkijk post. Zo heeft hij in de serre plekjes van waaruit hij alles in alle windrichtingen buiten in de gaten kan houden: nieuwsgierig, nooit angstig! Vallende blaadjes, vogels, bewegende struiken, de buren, alles is het bekijken waard. Hij heeft daar ook al zijn eerste muis gevangen. De serre is eigenlijk een kas: wel binnen maar toch ook een beetje buiten. Er komen dan ook wel vaker muizen binnen via kieren. Vooral als het wat kouder wordt. Daar gaat Bop nog veel plezier aan beleven. Het was nog een heel gedoe om het muisje af te pakken. Grommend protest was mijn deel. De muis mocht gekneusd maar levend in de tuin zijn leven voortzetten.

Hij ligt graag in een deuropening naar mij te kijken. Dan knipogen we een tijdje naar elkaar. En sinds kort begint hij te gapen om zijn aai-agressie te beteugelen. Ik merk echt verschil tussen hoe hij was toen hij pas hier woonde: doodmoe, dominant en snel overprikkeld= niet een handige combinatie, en de afgelopen paar dagen waarin hij zichzelf reguleert en dus op tijd corrigeert. Dat lukt steeds beter. Hij wil zo graag en heeft zo veel te geven, maar het is ook snel te veel van het goede. Natuurlijk leer ik ook bij en lees hem steeds beter. Als ik merk dat hij te fanatiek gefocust is op iets, dan leid ik hem af, verleg zijn aandacht naar mij, zodat hij tot rust kan komen.

Ik kreeg de indruk dat hij geen of niet veel ervaring met traplopen heeft gehad in zijn vorige leven(s). Vooral leren om naar beneden te komen was een dingetje.

Pootje voor pootje en af en toe even stoppen. Nu racet hij omhoog en omlaag met een speeltje in zijn bekje, van pure pret niet wetend welke kant op te rennen.

Hij kwam bij mij wonen met een voer ‘eis’ want wilde persé alleen maar 1 soort blikvoer. Dat kreeg ik ook mee, genoeg voor een paar maanden. Ik vond en vind dat dat snel moest veranderen. Stel dat hij op latere leeftijd aan dieetvoer zou moeten, dan zou hij daar problemen mee krijgen want dat zou hij dan niet lusten. Dan is er geen tijd om zijn smaak voor ander voer te ontwikkelen. Beter maar nu aanpakken nu er nog geen noodzaak voor is. We zijn een paar weken verder en Bop accepteert steeds meer soorten voer. Hij laat merken wat hij wel of niet lekker vindt. Hij eet wat ik hem voor zet maar heeft wel voorkeuren. Dat mag uiteraard. Ik vind ook niet alles lekker. We hebben nog een lange weg te gaan, maar het ziet er hoopvol uit dat hij als het wèl nodig is, iets anders wil proberen.

Er is nog veel meer te melden over Bop omdat er elke dag wel iets gebeurt wat leuk is om te delen, maar het is wel voldoende voor nu denk ik.