Doerak

Hoi!

Kennen jullie mij en mijn fotogenieke koppie nog? Ik ben Doerak, 17 lentes jong en half augustus kon ik mijn intrek nemen bij mijn nieuwe personeel.

Een nieuw huis met een tuin waar direct een lekker hapje voor me klaar stond. Bang was ik dan ook zeker niet, want mijn personeel grappen over een mogelijke lintworm en was ik met het eten gelijk overtuigd dat dit een perfect plekje voor mij zou zijn. Ik ben dan ook direct op verkenning gegaan door het huis. Alhoewel, niet het hele huis hoor, want ze hebben hier een trap in de woonkamer en ik heb de eerste twee weken toch echt even moeten uitpluizen wat voor raar ding dat nou was. Maar he, wat bleek, ik kwam een verdieping hoger uit en daar staat een soort hele grote zachte mand waar mijn personeel de nacht doorbrengt. En met een klein opstapje, die ik wel nodig heb op mijn leeftijd, kan ik daar dan ook gezellig de hele nacht liggen snurken naast het personeel.

En ik mag dan wel 17 jaar zijn, maar spelen kan ik echt nog als de beste. Dus ik ren bijna dagelijks achter stokken met lange haren en muizen aan. Sinds kort heb ik zelfs een eigen vogel, met geluid, maar die vind ik vooral s ’nachts interessant. Het personeel vind dat blijkbaar wat minder geslaagd, heel gek. Oh, en ik mag hier ook af en toe lekker in de tuin ravotten en ze hebben hier ook een overheerlijke bank staan waar ik in het late zonnetje nog even lekker kan chillen. Maar ja, inmiddels is het zo koud buiten en zo vaak nat, bah. Dan ren ik enthousiast naar buiten, maar na drie stappen heb ik spijt en keer ik gauw om want mijn mand is dan toch echt lekkerder.

Oh en had ik al verteld dat ik echt van eten houd? Het liefste dat natte, zachte spul. Maar vanwege mijn tandjes probeert mijn personeel toch dat ik ook wat van die harde ronde brokjes eet. Overdag zet ik dan mijn grootste keel op en krijg ik het toch vaak voor elkaar dat er nog wat van dat lekkere natte spul tevoorschijn komt. Maar ja, die nachten he, dan krijg ik toch trek en ben ik toch zo aardig dat ik mijn personeel niet wakker wil maken. Dus dan sluip ik maar naar beneden en eet ik die harde dingen toch maar op want het vult de maag toch wel. S’ ochtends is het personeel dan uitermate tevreden dus het zal wel goed zijn.

Wat ik ook heel graag doe is knuffelen, zodra mijn personeel aanstalten maakt om op de bank te gaan zitten ren ik er gauw op af. En dan kruip ik gelijk omhoog en ga ik lekker in de nek liggen. Waren ze blijkbaar niet gewend want aan het begin hadden ze niet door dat de voorwaarde natuurlijk wel was dat je me lekker blijft aaien. Maar inmiddels hebben ze het geleerd en kan ik lekker lang blijven knorren in de oren. En soms heb ik er even geen zin in hé, dan deel ik even een liefdesbeet uit. Niet te hard, want een uur later wil ik er wel weer graag bij. Soms moet het personeel even een avondje op pad en dat vind ik toch een partij ongezellig, dat moet ik dan echt even laten blijken.

Nou, zoals jullie zien heb ik het reuze naar mijn zin in mijn nieuwe huis en hopen ik en mijn personeel nog lang van elkaar te mogen genieten.

Poot van Doerak!